Recensie boek wij zijn licht
Willem Pijper: In het licht van de eeuwigheid - Een leven in brieven Bezorgd, ingeleid en geannoteerd door Arthur van Dijk Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam, Privé-domein nr. () Klik hier voor de recensie van Emanuel Overbeeke |
In maart besprak collega Emanuel Overbeeke 'Het Papieren Gevaar', twee kloeke delen (bijna duizend bladzijden ieder - klik hier), uitgegeven door de Koninklijke Vereniging voor Nederlandse Muziekgeschiedenis en samen alle overgeleverde geschriften bevattend van de Nederlandse componist en muziekcriticus Willem Pijper (). Het enige wat nog ontbrak was een uitgave met daarin opgenomen alle overgeleverde brieven. De bezorger van 'Het Papieren Gevaar', de musicoloog Arthur van Dijk, heeft daarin nu althans enigszins voorzien door brieven in boekvorm onder de titel 'In het licht der eeuwigheid' uit te brengen.
Complex karakter
Het is niet meer dan slechts de spreekwoordelijke handvol in de wetenschap dat Pijper gedurende zijn vrij korte, maar wel zeer werkzame leven duizenden brieven heeft geschreven, waarvan niet meer dan zo'n tweeduizend zijn overgeleverd. Alleen al daarom kon Van Dijks keuze niet anders dan arbitrair zijn. In zijn 'verantwoording' licht hij zijn keuze toe: brieven die een bijzonder licht werpen op bepaalde historische gebeurtenissen, of van belang zijn vanwege de geadresseer
De roman Een klein leven is te mooi om waar te zijn, maar ook te lelijk om waar te zijn
Een klein leven begint als een sitcom. Een niet al te originele. Vier vrienden in New York, hun studies liggen achter hen, het echte leven voor hen, de wereld aan hun voeten. Ze zijn nog nergens echt aan gebonden, behalve aan elkaar.
Ook hun problemen lijken recht uit een sitcom te komen. Ze hebben moeite om een geschikt appartement te vinden, of wonen met - nog zo’n onmisbaar sitcomingrediënt - Rare Huisgenoten. Ze hebben grote ambities, een krap budget en een vaste goedkope hangplek. Twee van de vier vrienden zijn jonge kunstenaars met suffe baantjes - een belediging voor hun al dan niet ingebeelde talent.
Ook hun gevarieerde achtergronden passen prima binnen de sitcomconventies: er is een onproblematisch homoseksuele zoon van Haïtiaanse immigranten, een eeuwig twijfelend rijkeluiskind uit een gemengd huwelijk, een oogverblindende zoon van eenvoudige Zweedse immigranten en een zo mogelijk nog knappere, maar ook wat schuchtere jongen van raadselachtige afkomst, die geniaal is in alles wat hij doet, van wiskundige axioma’s uitleggen tot koekjes bakken.
Lichtblauw wordt langzaam indigo
En zo verwacht je tijdens het lezen van de eerste hoofdstukken een verhaal waar zoveel tv-series op gebaseerd zijn en zo weinig romans: een luchtig vierpersoons coming of age-verhaal in de grote stad. Herkenbare, alledaagse drama’s die soms hilariteit, soms ongemak en pijn veroorzaken, maar zelden a
Recensie: Siel Verhanneman – Wat nu met het licht dat binnenvalt?
‘Dat je leeft en bij me blijft’
Hoe ga je verder met leven als je door een kier in de deur nog steeds het levenloze lichaam van je dierbare vader ziet? Wat doe je met het licht dat binnenvalt, met het luchtige van mensen om je heen, die verder leven en ook jou aanmoedigen dat te doen? De nieuwe dichtbundel van Siel Verhanneman, Wat nu met het licht dat binnenvalt, is een aangrijpende en tegelijkertijd troostvolle zoektocht naar het antwoord op die vraag.
De ik in de bundel doet haar best ‘er niet over te schrijven.’ De meeste mensen vinden de dood namelijk te zwaar. Toch lukt het niet goed, steeds opnieuw komt de dood op het papier. De bundel valt wat dat betreft met de deur in huis:
Een mortuarium, ik wacht op de gang en kijk.
Breder dan een kier kan het niet geweest zijn:
twee witte, grote kaarsen op hun gouden voetstuk geprikt
met daartussen op tafel, een voor eeuwig rustend lijf.
De deur naar dat moment in het verleden staat nog steeds op een kier en terwijl zij in het verleden die kier zo snel mogelijk de rug wilde toekeren, krijgt ze later de rekening betaald: ‘te laat / werp ik mijn nood om troost uit als doorzichtig visdraad.’ In het begin word je nog omringd door mensen die je willen troosten, maar als die tijd voorbij is, blijft de ik eenzaam achter. Steeds opnieuw, dwangmatig zelfs, probeert ze de kier te vullen.
De eerste gedichten over de worsteling met het verlies van de v
Recensie &#;Wij zijn licht&#; van Gerda Blees
Prijswinnaar ‘Wij zijn licht’: het lezen waard?
‘Met de snelheid van licht vloog ik door het boek heen’ is iets wat past bij deze literaire roman. Wij zijn licht, geschreven door Gerda Blees (36 jaar) heeft iets speciaals. Het gaat over mensen uit een woongroep: Klank en Liefde. Hierbij wordt op een bijzondere manier geleefd en wordt dat fataal voor een van de bewoonsters. Wie zal verantwoordelijk worden gesteld? Of zal het gezien worden als zelfdoding, door de politie? In dit buitengewone verhaal wordt dit allemaal geleidelijk duidelijk met 25 niet-menselijke perspectieven.
Deze roman is geschreven vanuit een soort auctoriaal perspectief. Elk hoofdstuk begint met een nieuw perspectief, waaronder; mensen, dingen en vaak abstracties. Dit boek laat zien dat de nacht, sinaasappelgeur, vlinder, dagelijks brood, een cello en de buren het verhaal kunnen vertellen over deze woongroep. Hierdoor is er niet echt één hoofdpersoon in het verhaal, toch wordt er veel aandacht gegeven aan de leider van de woongroep genaamd Melodie. Zij gelooft dat je kan blijven leven zonder eten en drinken en je leven baseren op lucht, licht en liefde. Eerst hielp zij de patiënten individueel als soort psycholoog. Uiteindelijk kocht ze een huis en liet hun bij haar wonen als woongroep: Klank en Liefde. Op een zomerse avond overleed Elisabeth uit ondervoeding en vermoeidheid. De politie vertrouwt de zaak nie
Georgi Gospodinovs literaire vernuft, geestige zinnen en sterke beelden maken zijn debuutroman wonderlijk licht
‘Niemand heeft ooit een film gemaakt enkel over kleinigheden, over nutteloze dingen’, zegt een personage tegen het einde van Natuurlijke roman van de Bulgaarse Georgi Gospodinov. Hij wil dat proberen: een boek schrijven over heel kleine dingen. Het leven vanuit het perspectief van de vlieg, vanuit pittenspuwende jongetjes in een kersenboom, vanuit een man over wie we niets weten dan dat hij met een schommelstoel op zijn rug door de stad loopt. Vanuit de details. Het is immers het kleinste dat het grootste kan baren; het begin dat het einde in zich draagt.
Waar begint iets (een scheiding)? Wat is er het eerst (kip, ei)? Kun je een boek schrijven dat louter uit beginnetjes bestaat? Zaden en pitten, vliegen, minuscule vleugeltjes en openingszinnen: Gospodinov zoomt in op het ogenschijnlijk perifere. In zijn schitterende, met de International Booker Prize bekroonde roman Schuilplaats voor andere tijden deed hij dat om het verleden te pakken te krijgen, in Natuurlijke roman, zijn debuut uit dat nu in het Nederlands is vertaald door Hellen Kooijman, om de blik af te leiden van dat wat te groot is om te bevatten.
Mislukte huwelijk
Het huwelijk van de hoofdpersoon staat op springen (‘Wij gaan scheiden’ is de openingszin) omdat zijn vrouw zwanger is van een ander. Daarover schrijven is onmogelijk, het is het proberen, het omzeilen, dat uiteindelijk het verhaal v