De dingen die we verloren in het vuur
Boeken van Mariana Enriquez
Stel je een eenentwintigste-eeuwse remix voor van dirty realism, Edgar Allan Poe, Julio Cortázar en Shirley Jackson. Mariana Enriquez durft álles, haar werk is tegelijkertijd klassiek en volstrekt modern, heftig origineel, feministisch, anti-feministisch, politiek, apathisch, afstotend, verslavend, duister, komisch.
Enriquez weigert bovendien van haar personages slachtoffers te maken en daarom zijn ze zo geloofwaardig. Hoeveel vrouwen er ook worden misbruikt, de meeste zijn bepaald geen toonbeeld van deugdzaamheid. Ze vechten, zijn jaloers, of soms gewoon gemeen op een terloopse manier. En ze moraliseert evenmin, ze geeft je niet eens altijd een exact idee van wat er aan de hand is, maar haar personages blijven nog lang en levendig in je geheugen hangen. Het vaak horrorachtige, onderhuids dreigende in haar verhalen contrasteert ze met een subtiele, gortdroge humor.
Dingen die we verloren in het vuur bevat de korte verhalen:
- Het vervuilde jongetje - El chico sucio
- Het Hotel - La Hostería
- De jaren onder invloed - Los años intoxicados
- Het huis van Adela - La casa de Adela
- Pablo sloeg de spijker op zijn kop: een evocatie van het Kleintje met de Flaporen - Pablito clavó un clavito: una evoacación del Petiso Orejudo
- Spinnenweb - Tela de araña
- Einde van het schooljaar - Fin de curso
- Ontvleesde lijven - Nada de carne sobre nosotras
- De patio van de buurman - El patio del vecino
- Onder het zwarte water - Bajo el Agua negra
- Groen rood oran
Meer verhalenbundels
Klik op een cover om mijn recensie te lezen.
Grimmige verhalen uit Argentinië
Mariana Enquiz neemt de lezer in verhalenbundel Dingen die we verloren in het vuurmee op een wilde reis door de achterstandswijken van Buenos Aires. De auteur springt moeiteloos van het ene grote thema naar het andere. Ze schrijft over depressie, drugs en medicatie. Over alcohol, geweld en de dood. Verdwijningen en vermissingen, geestverschijningen en paranoia komen aan bod. Ook voor een moord of ander misdrijf draait ze haar hand niet om. En laten we vooral dat geniale verhaal over de wereld van het Dark Web niet vergeten.Maar Dingen die we verloren in het vuur gaat vooral over ongelukkige mensen. Over vrouwen die lijden onder het gedrag van hun onsympathieke mannen en de patriarchale maatschappij.
’Dat aansteken, dat doen de mannen, liefje. Ze hebben ons altijd al in brand gestoken. Nu steken we onszelf in brand. Maar dood gaan we niet: we gaan onze littekens laten zien.’
Horror verhalenbundel Dingen die we verloren in het vuur kent prachtige fragmenten van een gruwelijke poëtische schoonheid, maar net iets te veel verhalen eindigen wat mij betreft in een anti-climax. Een aantal verhalen voelt zelfs onaf. Wat overigens niet wegneemt dat de rillingen hier en daar over mijn rug liepen en dat het taalgevoel van Mariana Enriquez grandioos is.
Het titelverhaal, dat de bundel afsluit, is echter van een heel ander niveau. Evenals ‘Het huis van Adela’ en ‘Groen rood oranje’, die met kop en schouders boven de rest van de bundel uittor
Dingen die we verloren in het vuur
January 4,“What do you know about what really goes on around here, mamita? You live here, but you’re from a different world.”
3 1/2 stars. ^This is exactly how this whole book feels. I recognise the world in it; I suppose, in many ways, it's the one I live in except it also isn't. It’s the dark spaces and the secrets hidden just under the surface of the world we know.
I can definitely feel the Shirley Jackson vibe. Enríquez has written a collection of Argentinian horror stories, full of atmosphere, suspense and ofttimes the grotesque. But, like Jackson, most of these stories are characterized by their ability to feel normal at first, to portray real life and real people, but create a sense of the unnatural beneath it all. It's an unsettling undercurrent running behind the main events of each story.
The author deftly weaves painfully human characters. Whether they be narcos, drug users or transvestites, they all come to life on the page, and in the intense, scary, manic and yet somewhat familiar world of the novel.
Some of the stories are stranger than others and those were perhaps my least favourite. The ones where the author ranked up the ick factor were almost too much for me. Gory descriptions of the insides of small animals is not my cup of tea. But these were in the minority. Others captured small circles and underbellies of our own world in an extremely intense and emotive way.
For example, "The Intoxicated Years". ADingen die we verloren in het vuur
Van zo’n wereld moet je wel gek worden
De verhalen van Mariana Enriquez voeren je mee in werelden van verbeelding en hallucinatie, die je toch als écht blijft accepteren.
[Recensie] Het gaat niet goed tussen Miguel en Paula in het verhaal De patio van de buurman. Zij lijdt aan depressies sinds ze als welzijnswerkster een aan haar toevertrouwd meisje heeft verwaarloosd en daarom is ontslagen. &#;Dat was de reden waarom hij niet meer naar haar verlangde&#;, denkt Paula. &#;Omdat hij een te duistere kant van haar had gezien.&#;
Om die duistere kant draait het in elk van de twaalf verhalen in de bundel Dingen die we verloren in het vuur, waarmee de Argentijnse schrijfster Mariana Enriquez – met al een handvol romans en verhalenbundels op haar naam – internationaal doorbrak. Of het nu gaat om meisjes die zichzelf verminken door zich in brand te steken, om de spookachtige verschijning van een sinds lang gestorven kindermoordenaar, zelf nog een kind, om een vrouw die verliefd wordt op een ontvleesde schedel of een man die de wereld alleen nog ziet via de verschrikkingen van het Deep Web: geruststellend is de werkelijkheid bij Enriquez nooit.
Steeds huizen vlak onder de oppervlakte spoken uit het verleden: ‘de duistere kant van het trotse Argentinië’, zoals een van de figuren uit Enriquez’ verhalen dat noemt. Op willekeurige momenten kunnen die spoken de kop opsteken. In de koortsachtige fantasie van haar (bijna steeds vrouwelij